កំហុសខ្ញុំ

ឆើត ណាល់ និងតីរៀនថ្នាក់ជាមួយគ្នា ។

ឆើតជាកុមារដែលចូលចិត្តបន្លាចគេ ។ តី និងណាល់ខ្លាចពស់ ។

ថ្ងៃមួយ ពេលកុមារទាំងបីចេញពីសាលារៀន ។ ឆើតស្រែក៖ "ពស់! ពស់!" ។

តី និងណាល់ខ្លាច ហើយរត់យ៉ាងលឿន ។ឆើតពោល៖"ខ្ញុំនិយាយលេងទេ" ។

ពីរថ្ងៃក្រោយមក ឆើត ណាល់ និងតីបានទៅលេងបុណ្យក្នុងភូមិ ។

ឆើតក៏ស្រែក "ពស់ ពស់"​។ តី និងណាល់ខ្លាច ហើយរត់យ៉ាងលឿន ។ ឆើតពោល៖ "ខ្ញុំនិយាយលេងទេ ពស់ជ័រទេតើ!"។

ណាល់និយាយ៖ "ឆើតឯងកុំលេងឣ៊ីចឹងទៀត ខ្ញុំខ្លាចណាស់!" ។ ឆើតបានសុំទោស តី និងណាល់ ។ ណាល់និយាយ៖ "តោះ! យើងមើលគេរាំ" ។

បីថ្ងៃក្រោយមក ឆើត តី និងណាល់បានទៅសាលារៀន។ ឆើតស្រែក៖ "ពស់! ពស់ ជួយផង! ជួយផង!"។

ណាល់និយាយ៖ "ឯងកុំនិយាយបន្លាចយើងអី! យើងមិនជឿឯងទេ" ។

ឆើតស្រែក៖ "ជួយផង! ជួយផង! ពស់ចឹកខ្ញុំមែន!" ។

នេះគឺជាពេលដែលតី និងណាល់ចេញពីរៀន ។ ណាល់សួរ៖ "តី! ឯណាឆើត?" ណាល់សួរបញ្ជាក់៖ "តី! តើពស់ពិតជាចឹកឆើតមែនទេ?"

តី និងណាល់បានទៅផ្ទះឆើត ។

ណាល់សួរ៖ "ពស់ចឹកឯងមែនឬឆើត?" ឆើតឆ្លើយ៖ "មែន!" ។ យើងសុំទោស យើងគិតថាឯងនិយាយលេងថាមានពស់ ។ ឆើតឆ្លើយ៖ "មិនអីទេ នេះជាកំហុសរបស់ខ្ញុំ" ។